Ժաննա Ալեքսանյանի խոսքերով՝ բանակում որդի կորցրած մայրերը մնում են միայնակ իրենց վշտի հետ, որին գումարվում են նոր խնդիրներ՝ ոչ արդար քննություն, որը ձգձգվում է տարիներով, փոխհատուցման բացակայություն, անտարբերություն կամ վատ, կոպիտ վերաբերմունք:
«Մենք միտում ենք տեսնում քննությունը ձգձգելու մեջ, դա արվում է, որպեսզի ծնողները հոգնեն դռնեդուռ դիմելուց, հիասթափվեն և չշարունակեն պայքարը: Նաև բազմաթիվ դեպքեր ինքնասպանություն են որակվում: Մենք կարծում ենք, որ դա արվում է պաշտպանության նախարարության վարկը և հեղինակությունը պաշտպանելու համար»,- ասում է նա:
Ժաննա Ալեքսանյանը կարծում է, որ բանակում կատարվող հանցագործությունների բացահայտումը կարող է կանխարգելիչ դեր ունենալ և վերացնել անպատժելիության մթնոլորտը: Նա հուսով է, որ ՊՆ-ն կհամագործակցի հասարակական կազմակերպությունների հետ, որոնք փորձում են առողջացնել բանակը:
Իրավապաշտպան Արտակ Զեյնալյանը զինված ուժերում խաղաղ պայմաններում մահացության 325 դեպքը սահմռկեցուցիչ թիվ է համարում և կարծում է, որ պետությունը պետք է «ցկյանս փոխհատուցի ծնողներին», քանի որ պատասխանատվություն և պարտականություն է կրում այդ կյանքերի համար:
Ա. Զեյնալյանի կարծիքով՝ պետք է քննության հրապարակայնությունը մեծացնել՝ իհարկե, ողջամտության սահմաններում, դատաբժշկական փորձաքննության ոլորտում լուրջ բարեփոխումներ անել, որպեսզի արդյունքները վստահություն ներշնչեն։
«Տուժողի իրավահաջորդները բարձրացնում են հարցեր, դրանք պատասխան չեն ստանում և մնում է կասկած ու կասկածի որդը մեզ ներսից ուղղակի կրծում է: Եթե պատասխան լիներ, գուցե փարատեր մեզ, բայց ինձ անձամբ չեն բավարարում այն պատասխանները, որոնք տալիս է դատախազությունը»,- նշում էԱրտակ Զեյնալյանը:
Զեկույցների հեղինակները նկատում են, որ միայն խնդիրներ բարձրացնելը բավական չէ փոփոխությունների հասնելու համար: «Մենք յուրաքանչյուր խնդրի ուղղությամբ աշխատել ենք, աշխատում ենք և շարունակելու ենք աշխատել: Բայց, ցավոք սրտի, սայլը տեղից չի շարժվում»,- իր խոսքը եզրափակեց Հելսինկյան քաղաքացիական ասամբլեայի Վանաձորի գրասենյակի ղեկավար Արթուր Սաքունցը: